22. Hafta| Giresunspor - Denizlispor

[kesap28]

Dertlendim gece gece. Uyuyamadım kahrımdan. Şuraya 1-2 kelam edeyim, 4-5 yıl önceki birkaç güzel günden bahsedeyim, bir miktar rahatlarım belki.

Şampiyon olduğumuz sene. Lise son sınıftayım. Sınav senesi. Herkes harıl harıl ders çalışıyor, sosyal hayatlar sıfırlanmış, tam bir maraton. Birkaç benim gibi tribün delisi, Giresunspor aşığı arkadaşla gidiyoruz tribüne, olabildiğince bağırıyoruz. Hatırlarsınız o senenin ilk dönemlerini. İlk haftaların ne kadar sıkıntılı geçtiğini, nasıl her maç 1000 kişiye oynadığımızı. He bize farketmiyordu tabi, "ArmanınPeşinde" kovalayıp gidiyorduk. Sonra Mehmet Birinci geldi, takım ayağa kalktı vs...

O günlerden 2 anı anlatmak isterim. Birincisi Berkan'la ilgili, diğeri ise bana göre şampiyonluğu getiren Anadolu Selçuklu maçında Özgür'ün son dakikalardaki istemsiz kafa golü.

Takımın yavaş yavaş havaya girdiği dönemde, hangi maçtı hatırlamıyorum, Berkan'la ilgili tam gözümün önünde bir pozisyon olmuştu. Top sol kanatta ilerlerken birden atağın yönünü değiştirdik, top Berkan'a doğru süzülmeye başladı. Ama biraz arkasında kaldı, Berkan da ani fren yapınca ayağı kaydı, yere düştü. Malumunuzdur bizim zemin. Tam topu kaybettik diyecektim ki, yıllardır futbol izlememe rağmen hala göremediğim bir hareket yaptı Berkan. Sırtüstü durumdayken sakatlanma pahasına ters taklaya yattı. Boynundan destek alarak amuda kalktı, baldırıyla da topu durdurdu. Umarım canlanabilmiştir gözünüzde, belki hatırlayan da olur. Pozisyon tehlikeli bir pozisyon değildi, kaybetsek kontra atak da yemeyecektik. Sadece top el değiştirecekti yani. Gel gör ki, belki de boynunu kırma pahasına, çok ağır bir sakatlık geçirme pahasına o topa atladı Berkan. Ve o an da, benim gönlümde süresiz kontrata sahip oldu. Kim ne derse desin, kaç yaşına gelirse gelsin, belki antrenör, belki futbolcu olarak her zaman kayıtsız şartsız Giresunspor armasını taşımasını isteyeceğim bir adam oldu. Çok çok çok üzüldüm gittiğini duyunca. Umarım döner.

Gelelim diğer anıya. Anadolu Selçuklu maçı. Sanırım bitime 3 hafta kalaydı maç. Sonrasında deplasmana Hatay'a gidiyorduk. Herkes mutlak galibiyet beklerken çok sıkıntılı geçmişti maç. İkinci yarı geri düşmüştük, bir türlü de gol bulamıyorduk. Sonrasında da hatırlarsınız 80 küsürlü dakikalarda seken topta istemsiz bir kafa vuruşu ve maç 1-1. Puan farkını korumuştuk az da olsa. İşte o gün yine tribündeydik, son 14-15 haftadaki grup, yine oradaydık. Ben biraz iri yarı biriyim. O dönemler de bir 95-100 kilo vardırım heralde. Her gol sonrası, bizim gruptan olsun, başkaları olsun sürekli üstüme atlarlardı. Totem gibi bir şey olmuştu yani. Ben de durumun farkında olduğumdan, sürekli sıkı sıkı tutunur, bir yolunu bulur yıkılmazdım. Anadolu Selçuklu maçında gelen golden sonra ilk defa yıkıldım. Öylesine hararetli bir sevinç yumağı oldu ki, dayanamadım. Hiç umrumda da olmadı tabi.

Şimdi dönüp o günlere bakıyoruz. Kulüp olarak kasada para yoktu, transfer yasağı vardı, batmanın eşiğindeydik, iğrenç bir sezon başlangıcı olmuştu. Ama karakterli futbolcular, karakterli teknik yönetim vardı. Paralarını aldılar, alamadılar ama arma için oynadılar, taraftar için oynadılar. Hepsi dönsün gelsin, başımın üstünde yerleri var. Hele bir de bu çapsızları gördükten sonra, apayrı bir yerleri var.

Varsa hepsini okuyan, kusura bakmasın başını ağrıttım. Bir nebze rahatlayayım istedim. Çok seviyorum, çok üzülüyorum. Başkanmış, oyuncuymuş, teknik direktörmüş, hepsi boş. Taraftara oluyor olan. Artık geri kalan haftalarda takip etmeyeyim diyorum, ama biliyorum yapamam. Haftaya oynanacak maç için yarından başlarım hayaller kurmaya. Her gün kafamda oynarım 2-3 defa aynı maçı. Yapılacak bir şey yok. Bu da bizim tasamız.

Adamsın kardeşim çok güzel olmuş yüreğine sağlık bizim sevdamız sadece armaya